Jan Heemskerk kreeg in 2021 de diagnose ziekte van Parkinson. Met zijn maandelijkse column voor ParkinsonNL wil hij graag een nuttige bijdrage leveren aan de bewustwording van deze ziekte, door – zoals hij dat nou eenmaal doet – zijn leven met parkinson te portretteren. Natuurlijk met zijn kenmerkende mix van empathie en zelfspot.
Ik moest het laatst weer eens uitleggen aan een vriend, wat dat nou precies is, dat parkinson. Ik doe dat graag – het is belangrijk dat zoveel mogelijk mensen van de hoed en de rand weten – dus ik voerde hem mee in het huiveringwekkende verhaal van de ene gifstof die de andere hormoonfabriek onklaar maakte, waardoor een clubje bijzonder belangrijke neurotransmitters niet meer werden aangemaakt, die essentieel waren voor het functioneren van allerlei stuurprogramma’s. Gevolg: een tekort aan al die hormonen en transmitters en allerlei processen die het niet meer doen, of slecht. Met als gevolg – maar dat kan best een tijdje duren – het einde. En natuurlijk allerlei bijverschijnselen waar je een encyclopedie mee kunt volschrijven, van lichte tremors tot schele ogen, moeite met lezen en schrijven en rekenen, lastig starten met lopen en allerlei bewegingen maken die jouw lichaam zonder jouw opdracht doet.
Ik ben toch altijd een beetje gesloopt na zo’n sessie.
Sterker nog: buurman reed weg, en ik ging naar huis met een lijf of er een vrachtwagen over me heen was gereden. Zó moe, pijnlijk, léég.- dat was het woord. Terwijl we niet veel meer hadden gedaan dan twee cappuccino’s weg te tikken over een onderwerp waar ik elke dag weleens een gesprek over heb. Dat moest ik toch wel kunnen, fysiek en geestelijk? Mooi niet, blijkbaar. En toen ik er eenmaal over ging nadenken, viel me op dat ook bij gezelligheidjes, burenborreltjes, dagtochtjes, pleinfeesten en bootcampen bij mij de tank veel sneller in het rood schoot dan vroeger. Net als met werken, trouwens
Je mag best weten: daar heb ik momenteel dus heel veel moeite mee, accepteren dat ik nog maar de helft van mijn energie van vroeger heb. Vaker moet pauzeren, eerder moet stoppen en sommige dingen permanent buiten mijn bereik zijn komen te liggen. Dat ik niet de man van vroeger meer ben, maar hoogstens pakweg de helft. Nee, dat is zwartgallig – anders!
Maar ik ben hoe dan ook een man die niet meer over dezelfde toolkit beschikt als die van de Jan-van-voorheen. En dat betekent niet dat meteen het einde is aangebroken, maar wel dat ik op zoek moet naar een leven dat beter bij mij en mijn capaciteiten kan. En dat dat niet per se een slechter leven hoeft te worden.
Een man die op zoek is naar zijn nieuwe Jan. Zoiets dergelijks moet het worden.
Wie is Jan Heemskerk?
Jan geniet van bescheiden bekendheid als voormalig hoofdredacteur van de mannenbladen MAN, FHM en Playboy. Jan was ook lange tijd columnist bij onder meer Linda. (samen met Saskia Noort), Flair (met Marcel Langedijk) en Kek Mama (over vaderschap en relatie). En schreef voor vrouwenbladen als Libelle, Margiet Viva, Plus, Jan, Saar, Telegraaf Vrouw en Volkskrant Magazine talloze artikelen, vooral over de verhouding en verschillen tussen man en vrouw. Maar hij draait zijn hand ook niet om voor het presenteren van een radio/tv en/of podcast-programma.
Wil je op de hoogte blijven van Jan zijn nieuwe columns? Volg ons dan op social media via onderstaande iconen. Je kan ook meer lezen over Jan en zijn ambassadeurschap voor ParkinsonNL.
Volg ons op social media
ParkinsonNL wil zo snel mogelijk de ziekte afremmen en genezen en tegelijk de zorg verbeteren voor mensen die nú parkinson hebben. Daarom investeren we in onderzoek en innovaties die het verschil maken voor mensen met parkinson.