Carol Effing werd geboren in Zuid-Afrika. Toen ze tien jaar was, verhuisde ze met haar ouders en zussen terug naar Nederland. Het gezin streek neer in Almelo, waar ze verder opgroeiden tot zelfstandige volwassenen. Na verschillende omzwervingen vond Carol werk in Almelo, waar ze ook haar echtgenoot ontmoette. In 1999 trouwden ze en vestigden zich in Goor. “Alles liep lange tijd op rolletjes,” vertelt Carol. Tot ze in 2015 de diagnose parkinson kreeg.
De eerste signalen
Rond 2015 begon Carol te merken dat haar lichaam niet meer altijd deed wat zij wilde. Haar rechterbeen werkte niet goed mee met het schaatsen en de armzwaai verminderde. Ook bij het wielrennen lukte het losklikken uit het rechterpedaal steeds moeilijker. “Ik dacht dat het door stress kwam. Ik was werkloos en druk bezig met solliciteren. Na een vakantie hoopte ik op verbetering, maar het werd juist erger.”
Een bezoek aan de huisarts leidde tot doorverwijzing naar de neuroloog. Daar hoorde ze voor het eerst het woord parkinson vallen. “Het voelde alsof mijn wereld instortte. Hoe moest het verder met werk, met sporten? Ik zag een groot zwart gat.”
Omdat haar eigen neuroloog met vakantie was, kreeg Carol de diagnose van een vervanger. “Parkinson, meer of minder kon hij er ook niet van maken. Het duizelde me.” Gelukkig vroeg haar man om een second opinion. In het MST in Enschede bevestigde een andere arts de diagnose, maar met de geruststelling dat Carol nog in een vroege fase zat. “Ik kon mijn leven gewoon voortzetten en ook beginnen aan een nieuwe baan.”
Omgaan met reacties
Het vertellen van haar diagnose bleek soms lastig. Haar moeder voelde zich zelfs schuldig. Ook op de werkvloer waren er wisselende reacties. “Bij sommige werkgevers werd er begripvol mee omgegaan, bij anderen voelde ik me eerder tot last. Soms kreeg ik zelfs opmerkingen zoals: als ik dit had geweten, had ik je niet aangenomen. Dat raakte me diep.”
Vrijwilligerswerk en nieuwe kracht
Toen werk te zwaar werd, vond Carol een nieuwe weg in vrijwilligerswerk. Via Salut, Welzijns Organisatie in Goor kwam ze terecht bij AutoMaatje, een vervoersservice voor mensen die minder mobiel zijn. “Ik bloeide daar helemaal op. Het gaf me weer energie en structuur, ook terwijl parkinson steeds meer invloed kreeg.”
Later pakte ze er nieuwe activiteiten bij, zoals fotografie en betrokkenheid bij Stichting Hofvogels. Ook nam ze deel aan projecten rondom vrijwilligerswerk en kwetsbaarheid.
Sterker en zachter tegelijk
Als Carol terugkijkt, ziet ze dat ze veranderd is. “Voor mijn diagnose werkte ik in de harde zakenwereld. Ik was streng, keihard zelfs. Nu ben ik zachter geworden, met meer inlevingsvermogen.”
Haar belangrijkste boodschap aan anderen is positief en krachtig:
“Ga uit van je eigen wilskracht, die zit er echt. Blijf niet hangen in het verleden, maar kijk naar de toekomst. Kijk naar wat je nog wél kan en geniet ervan. Soms zit geluk in een onverwachte hoek.”
Meer lezen over hoe anderen omgaan met parkinson? ParkinsonNL publiceert regelmatig ervaringsverhalen. Je kan ze hier teruglezen.